Σαν καλά κρυμμένος θησαυρός…
Πάνε πολλά χρόνια από τότε που ήρθα στην Αλόννησο. Το μόνο που
γνώριζα τότε ήταν ότι απέναντι από την χερσόνησο Κοκκινόκαστρο
πάνω σε ένα νησάκι και σε στρώμα ερυθρής γης, βρέθηκαν εργαλεία
και απολιθωμένα οστά της παλαιολιθικής περιόδου, ευρήματα που θε-
ωρούνται τα αρχαιότερα σε όλο το Αιγαίο.
Είχα ακούσει μεταξύ σοβαρού και αστείου και μια φήμη που ανέφερε
ότι παλιότερα κατοικούσαν στο νησί μάγγισες, πράγμα βέβαιο δηλ. διότι
από τότε έρχομαι κάθε χρόνο…
Θυμάμαι πρώτη και αξέχαστη εικόνα καθώς έφθανα, οι «Πλάκες».
Ένα κατοικήσιμο αφηρημένο γλυπτό, αυτές οι ηφαιστιογενούς προ-
έλευσης πρέσβειρες της άγριας ομορφιάς και στην κορυφή το Παλιό
Χωριό σαν βυζαντινό παρατηρητήριο και απόρθητη γοητεία, κρυμμένη
σε ένα σεμνό άσπρο μαντήλι από σύννεφο, αράβικο σύμπαν, εκκίνηση
ερωτήσεων και ταξίδι στην ιστορία.
Στην συνέχεια φτάνοντας αποκαλύπτεται πως όλα τα προηγούμενα
κρύβουν καλά μέσα τους μια καταπληκτική φύση. Καταπράσινα δάση
και νερά μιγνύονται σε ένα νατουραλιστικό καμβά, υπαινιγμός πως
πρέπει να αναζητήσει κανείς με υπομονή πολλά κρυμμένα μυστικά,
ίσως ακόμα και για την ανθρώπινη φύση. Νομίζω πως η πρώτη μου
σκέψη ήταν πως επρόκειτο για έναν τόπο μυστηρίου.
Πιθανόν, αιώνες πριν κάποιοι θα είχαν επιλέξει αυτό τον τόπο ως
κρυψώνα, ως καταφύγιο, ίσως ακόμα και ως ορμητήριο αν ήταν πει-
ρατές. Τότε αν ατενίσει ο επισκέπτης προσεκτικά από τις «Πλάκες» το
μαγικό Αιγαίο, θα διακρίνει στις αχτίνες του καυτού ήλιου, χίλιες και
μία ιστορίες άγριας περιπέτειας και μύθου, να σκιτσάρονται στα λαμπε-
ρά νερά. Θα μπει στον πειρασμό να αναρωτηθεί ποιες μπορεί να είναι
αλήθεια και ποιές δοξασία και με αυτή την σκέψη, θα αναζητήσει μέσα
στα δάση, στα σπήλαια, στα μονοπάτια και στις παραλίες την απάντηση,
σαν ένα…
καλά κρυμμένο θησαυρό.
Like a well-hidden treasure…
Many years have passed since I came to Alonnisos. The only thing
I knew then was that opposite the peninsula of Kokkinokastro, on
an islet, covered with red earth, tools and fossilized bones from the
palæolithic era had been found; discoveries said to be the oldest in
the whole Aegean.
I’d heard — half-jokingly, half-seriously — the story that in olden
times witches lived in the island — surely true, because since then
I’ve been coming every year…
The first and unforgettable picture as I arrived was ‘Plakes’. An
inhabited abstract sculpture, these representatives, volcanic in
origin, of wild beauty. And on the peak the Old Village like a Byzantine
watch-tower, an impregnable charm, hidden in a pure white shawl of
cloud, an Arabian universe, the beginning of questions and a journey
into history.
Following arrival, it was discovered that all the preceding conceal
within themselves an astounding nature. Deep green woods and waters
blend on a naturalistic canvas, hinting that one must patiently seek
out many hidden secrets, possibly even in human nature. I believe my
fi rst thought was that I had to do here with a mysterious place.
Possibly, æons ago, some people chose this place as a refuge, a
hiding-place, or even a land base if they were pirates. And if the
visitor gazes from Plakes out over the magic Aegean, he’ll make out,
by the rays of the burning sun, a thousand and one stories of wild
adventure and myth drawn on the bright waters. He will be tempted
to wonder which are true, and which are make-belief, and with this
thought he’ll search in the forests, the caves, the footpaths and the
beaches for the answer,
like a well-hidden treasure.