Θυμάμαι σαν να ήταν χθες εκείνη τη μέρα που έφτασα για πρώτη φορά στην Αλόννησο, ερχόμενη από τη Σκόπελο με ένα μικρό εκδρομικό καΐκι. Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 1980 και είχα εντυπωσιαστεί πραγματικά από την απαράμιλλη φυσική ομορφιά αλλά και από την απέραντη ηρεμία που ακτινοβολούσε το τοπίο.
Τα υψώματα των λόφων της ατένιζαν με ποιητική απόσταση το Αιγαίο και τα μικρά νησάκια που ήταν διάσπαρτα γύρω της, λαμποκοπούσαν σαν πολύτιμες πέτρες από το αναζοωγόνο φως του ήλιου. Όλα είχαν την μαγεία της άγνωστης και πρωτόγνωρης επαφής με τον συνθέτη μιας αρμονικής μελωδικής συμφωνίας.
Το λιμάνι του νησιού κτισμένο πάνω σε αρχέγονους βράχους, σκορπισμένο στην αγκαλιά ενός μικρού κολπίσκου, καθρεφτίζονταν σε πεντακάθαρα νερά και υποδέχονταν τον επισκέπτη κλείνοντάς του φιλόξενα και αισιόδοξα το
μάτι.
Ένοιωσα τον τόπο γνώριμο, σαν να υπήρχε μέσα μου από πολύ παλιά, ιδιαίτερα όταν περπάτησα την ερημική και γραφική Χώρα. Πραγματικά έμοιαζε ακατοίκητη και μάλλον ήταν κατά κάποιο τρόπο, όπως έμαθα αργότερα. Με την εντύπωση μιας παλιάς φωτογραφίας διάχυτης από το χρώμα της εγκατάλειψης και με φόντο τις παλιές συνθήκες επιβίωσης σαν κάποιος να τις άφησε βιαστικά… στη μέση.
Εμπνευσμένη αρχιτεκτονικά από παλιές πέτρινες αναμνήσεις αποπνέει τη μαγεία ενός ξεχασμένου παραμυθιού, καθώς οι παραδόσεις του νησιού θέλουν να περπατάνε στα πλακόστρωτα καλντερίμια του μάγισσες. Οι θρύλοι και οι παλιές ιστορίες αγγίζουν νοσταλγικά κάθε γωνιά αυτής της παραδοσιακής αισθητικής.
Όμως η Αλόννησος με κατέκτησε κυριολεκτικά κυρίως μέσα από τους περιπάτους που μπορεί να προσεγγίσει ένας αληθινός περιηγητής.
Διαδρομές που καταλήγουν σε πανέμορφες παραλίες ή σε κάποια απρόσμενη «τοπιογραφία» που ευωδιάζει θάλασσα και αρωματικά βότανα.
Μια ανταμοιβή μακριά από κάθε υλική ματαιοδοξία, της οποίας η αλήθεια ορίζεται στιγμιαία από την απεραντοσύνη που αφήνει στο βλέμμα το πέλαγο. Ένα πραγματικό αλλά και νοητικό ταξίδι που μας απογυμνώνει από την κούραση άσκοπων ματαιώσεων.
Ζωγραφισμένοι μικροί οικισμοί παρεμβάλλονται μέσα στο καταπράσινο τοπίο, αγναντεύοντας το αρχιπέλαγος καθώς τα βήματά μας, μας φέρνουν δίπλα στην αύρα τους. Εξερευνήστε λοιπόν μέσα από την δική σας εσωτερική καταβύθιση τις ατέλειωτες ομορφιές του νησιού απολαμβάνοντας όχι μόνο την αισθητική του αλλά και τις ντόπιες γεύσεις, σαν ένα μεθυστικό συνδυασμό που αφήνει ένα παλιό καλό κρασί που έμεινε για πολλά χρόνια στο πιο προσεγμένο κελάρι…
Εκείνη την χρονιά κατάλαβα τι εννοούσε ο Ντοστογέφσκι λέγοντας «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο».
Κυριακή Θεοδωρίδου
