Γράφει ο Νίκος Κλαυδιανός
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ (1926-1990)
Η τρελή κούρσα του κου Νίκου Καρούζου
«Μην με διαβάζετε όταν δεν έχετε
παρακολουθήσει κηδείες αγνώστων
ή έστω μνημόσυνα.
……………………..
Όταν δεν ξέρετε κανέναν υπερσυντέλικο.
……………………
Όταν λέτε την φύση μητέρα μας και όχι θεία μας.»
Από το ποίημα « Ρομαντικός επίλογος»
Ο Ν.Καρούζος είναι για πολλούς ο κορυφαίος σύγχρονος Έλληνας ποιητής! Ο ποιητής που αυτοβούλως ηττήθηκε στην ύπαρξη, για να κερδίσει θριαμβευτικά στο άφατο της Αλήθειας.
Διακινδύνευσε την ζωή του, για κάτι που δεν είχε δει με τα μάτια του, αλλά είχε συλλάβει μέσα στον μεταϋπερρεαλιστικό λόγο. Είναι γνωστό όμως, πως ο τρόπος που μπαινοβγαίνουν οι ποιητές στις εποχές διευμβολίζοντας με ορατό το αόρατο, παραμένει πάντα ο αγαπημένος τόπος του …αινίγματος.
Έτσι πολλοί πίστεψαν, πως η μελέτη της ποίησης του Ν.Καρούζου, οδηγεί στο πλέον αναπόφευκτο συμπέρασμα, που αποφάνθηκαν οι σύγχρονες θεωρίες του λόγου, ότι δηλαδή, η ποίηση δεν γίνεται με ιδέες αλλά με λέξεις.
Ήταν όμως έτσι?
Είχε φτάσει στα όρια της ανθρώπινης επιθυμίας?
Τα είχε υπερβεί?
Ο ποιητής που έλεγε ότι το ΖΕΝ είναι ένας αναρχικός οντολογισμός( Ευρέσεις από κυανό κοβάλτιο), μπορεί να πιστεύει πως η ποίηση δεν γίνεται με ιδέες, αλλά με λέξεις..? Σε δημιουργούς, που ταυτίζουν την ηθική αλήθεια με την καλλιτεχνική και ο τρόπος ζωής τους το υποδηλώνει αυτό, το προϊόν της τέχνης καθοδηγείται από μια βαθύτερη συνείδηση και όχι από το δημιούργημα ασυνείδητα.
Ο Νίκος Καρούζος, που γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1926, σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο της Αθήνας. Έζησε επί σαράντα χρόνια στην Αθήνα,, αλλάζοντας δεκάδες σπίτια και συνοικίες. Όπως ήταν φυσικό ταλαιπωρήθηκε πολύ, ζώντας την έξορία του ημιπεριθωρίου, που σχεδόν επέλεξε ο ίδιος κάποιες φορές και κάποιες άλλες, ίσως τις περισσότερες , τον επέλεγε επίμονα αυτό. Και πιο πίσω στο χρόνο, μια άλλη κυριολεκτική εξορία, ως αριστερός στην Ικαρία και στην Μακρόνησο.
Η ζωή του, οι απόψεις του αλλά και η ποίηση του ήταν εκτός ορίων της συμβατικής αντίληψης του ορατού, καθώς και πέρα από την σκληρή δαντέλα του σώματος, λίγο μετά την βαρύτητα του «μουχλιασμένου φεγγαριού». Έτσι και εκτός ορίων θα παρέμενε για πάντα πεθαίνοντας στην Αθήνα το 1990.
« Ομολογώ πως ανέκαθεν έζησα μέσα στην έκπληξη, είτε πελάτης είτε κρατούμενος. Δεν έχω καταλάβει πώς επιτίθεται και νικά το λάθος, πως αντιστρέφονται σε συνέχεια οι όροι και το λάθος εκμηδενίζεται ηττημένο. Τις περισσότερες φορές μένουμε άναυδοι και καταφεύγουμε στα μαθηματικά, δίχως απόκριση. Οπωσδήποτε, εκείνο που μπορεί να σώζει τα σωθικά μας, είναι ο ποιητής, ο έκθαμβος ονειροποιός, ο λάτρης της πιο πραγματικής πραγματικότητας, ο άνθρωπος που κρατεί στα μάτια του την αλήθεια, κι από τιποτένια υπόθεση την μεταμορφώνει σε κάτι πολύτιμο, κι αυτό το πολύτιμο ανήκει σε όλους, γιατί προέρχεται από όλους».